Blader door de site en doneer nu!
Het is al een paar dagen geleden sinds ik voor het laatst iets heb geschreven. Ik voel me gefrustreerd en uitgeput en ik heb geen hoop meer. Deze situatie maakt me geestelijk ziek.
We zijn allemaal beschadigd door deze escalatie. Geen van ons zal hier ongedeerd uitkomen – fysiek of mentaal. Onze levens worden voor onze ogen weggenomen. Onze toekomst wordt gestolen, we vallen in een diepe, donkere put zonder hoop op ontsnapping.
Fatima Shbair / Getty images
Als het eindigt, kunnen we misschien naar huis terugkeren maar zelfs dan zal niks meer hetzelfde zijn als voorheen in Gaza. We namen de kinderen altijd mee naar het favoriete restaurant van mijn zoontje. Het serveerde kebabs en gegrild vlees, een ongebruikelijke favoriet voor een kind, maar hij hield toch van de plek. Zijn zus, die van pizza en pasta houdt, klaagde dat hij altijd dezelfde plek koos. Mijn zoon was erg van streek toen hij hoorde dat het restaurant beschadigd was bij een aanval, dus er zullen geen speciale momenten meer zijn daar. Enkel en alleen de herinneringen kunnen ons af en toe terug brengen naar de fijne momenten die wij daar hadden.
Hoe dan ook, ik weet niet of we ooit weer als gezin samen zullen komen. Om de kinderen mee te nemen naar hun favoriete plekken.
We hoorden dat een vriend van mijn zoon zijn huis is verloren. Misschien zijn er anderen in dezelfde situatie. Ik weet niet of onze straat er nog is, of de vertrouwde verkeerslichten er nog zijn, en zo ja, of mensen ooit weer in de buurt zullen samenkomen, wachtend op een veilig moment om over te steken. Ik weet niet of er ooit een terugkeer naar huis zal zijn.
Ik blijf denken aan mijn vader en mijn grootouders. Ze woonden in een klein dorp, verbouwden gewassen en hielden dieren op hun land. Het waren Palestijnen met hun eigen tradities, herinneringen, liefdesverhalen en verdrietige tijden. In 1948 namen ze hun huizen en land in beslag. Ze waren geen onbekenden, zoals ze je willen laten geloven – ze waren iemand, en ze verloren alles.
Hier in het huidige Gaza vraag ik me af of we een soortgelijk moeilijk pad moeten bewandelen: gedwongen uit onze huizen, beroofd en onderdrukt. Waarom moeten Palestijnen lijden? Mijn gedachten gaan uit naar Syriërs, Libiërs, Jemenieten en Irakezen, velen van hen lijden zoals wij.
We zijn veerkrachtig, maar we zijn moe. We zijn sterk, maar we zijn kwetsbaar genoeg om pijn te voelen.
Vandaag moeten mensen samen staan, onze stemmen verheffen tegen wat er gebeurt. In het huidige Gaza weigeren we het zwijgen opgelegd te krijgen. We blijven ons verhaal vertellen. We blijven gerechtigheid eisen. Maar al het schrijven en spreken zou tevergeefs kunnen blijken, terwijl nog meer onschuldige mannen, vrouwen en kinderen worden gedood. Terwijl ziekenhuizen, scholen, kerken en moskeeën worden vernietigd.
Wat betekent mijn leven als ik mijn familie niet kan redden? Als ik mijn kinderen niet kan zien groeien en opbloeien? Als ik geen foto kan maken van mijn zoon of dochter, als ik hen zelfs geen cadeau kan geven? Mijn zoon wilde alleen een skateboard – net als elk ander kind ergens anders ter wereld, houdt hij van speelgoed en plezier. Zoals elk kind, wil hij zijn deel van het leven. Zijn tijd om te spelen met zijn kat, Mesho, waarvoor ons voedsel is opgeraakt. Mijn kinderen willen dat hun huisdier deel blijft uitmaken van ons gezin.
Alsjeblieft, mijn beste vrienden daarbuiten in de wereld: WE MOETEN NU GERED WORDEN. Islamic Relief is ter plaatse in Gaza en fungeert als een levenslijn voor gewone gezinnen die lijden onder deze crisis. Steun ons werk: geef royaal aan onze Noodhulp in Palestina nu.
*Deze blog is geanonimiseerd om de veiligheid van onze collega te waarborgen.
Redactionele noot: Deze blog werd ingediend te midden van een snel veranderende situatie ter plaatse, die sindsdien is blijven verslechteren. Deze informatie was correct op de middag van maandag 6 november 2023.